Ξεκινήσαμε με την ομορφιά ,
όσους λίγους σπόρους είχαμε μέσα μας.
Φύτρα φωτός που’ εκζητούσαν’ ’ ύδωρ το’ λάλον.
Και στο ταξίδι μας’ ανέθαλλε’ ο σπόρος,
μίσχος καλός μ’ ανθοφορία.
Όμορφο κάλλος διακριτό στο χαμόγελο ,στην παρουσία
κι η έκρηξη μες στην καρποφορία,
άλμα στο περισσότερο κάλλος.
Είναι το τέλος ως η αρχή,
νεάζoν κάλλος ,ώριμη η ομορφιά.
Φωτός’ ’ κάλλος !