Το πρωί,το μεσημέρι,το βράδυ
στη ροή της σύντομης ζωής
μες στις αμέτρητες στιγμές της,
μη φεύγεις ,να έρχεσαι!
Η αίγλη σου ν` αγγίζει τη δική μου,
να μου προσφέρεται ο ήλιος
και η αγάπη σου ν` ανοίγεται.
Η παρουσία σου ας είναι ζώσα μνήμη,
ξεφάντωμα χαράς.
Να έρχεσαι!
Όπως η βροχή της άνοιξης
ως το τελευταίο χαμολούλουδο,
να ραίνεις τους κακούς και τους καλούς
τους λίγο σπουδαίους και τους ασήμαντους.
Ν΄ αυτοξεχνιέσαι και να έρχεσαι
στις φωτεινές λάμψεις της συνάντησης,
στης συντροφικής ανάσας την ευωδιά..
(Από τη συλλογή “Φωτός Κάλλος”)