Συντάκτης: admin

Κατόρθωσε κι έφθασε τόσα χαρισμένα έτη, παρόλη την ελαστικότητα της βεβαιότητας. Μνησίκακος των ξένων λαθών στερημένος της χαριτωμένης απλωσιάς ως ζέων σε χύτρα σκληρών ιδεών. Το απροσδόκητο αεράκι του έρωτα με γάργαρα τεχνάσματα ομορφιάς, σα δροσερή βροχή σε διψασμένα άνθη διέλυσαν τις σκοτεινές εγκυστώσεις. Το φως κρυσταλλώθηκε τώρα και φέγγει τους ψίθυρους της αγάπης. Η…

Τα χελιδόνια φτερουγίζουν στις τρεις χαρισμένες διαστάσεις,χώρου χαρούμενου, ευτυχισμένα, ελισσόμενα. Χτες, σήμερα, αύριο, γεννήθηκαν, ομόρφυναν και πέθαναντα ιπτάμενα, τα νήχοντα, τα έρποντα, ο άνθρωπος, τα άνθη. Ο χρόνος ρέει αενάως μεταμορφωτικός,πέρασμα από το μη είναι στο είναικι αναγεννάει τα κτιστά οδεύοντας προς τα έσχατα. Το κοσμικό μυστήριο δεν συλλαμβάνεταιμε αλγεβρικές κεραίες νοητικές. Είναι το Φως…

Απέχω από την εξουσία!Τώρα τρία πράγματα μ’ ευλογούν.Το φως που φωτίζει τα μύχια έγκατακαι ανθίζει το σιντριβάνι της χαράς.Το αεράκι της ελευθερίας της ύπαρξης.Ο έρωτας κατάσαρκος και πνευματικός.Το ξόανο της εξουσίας, χωρίς χαμόγελο για τον φτωχό.Κρατώ φέτες ουρανού πάνω στο τίμιο ψωμί.Γεύση μίας άλλης ζωής.

Συνέντευξη του Ανδρέα Λίτου στο περιοδικό “Κέφαλος”, το λογοτεχνικό περιοδικό της Κεφαλλονιάς.Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;Λογοτεχνία είναι η καλλιέργεια έντεχνου λόγου. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;Η λογοτεχνία προσφέρει ψυχική γαλήνη, διασκέδαση και καλλιέργεια του νου και της ψυχής. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση.…

Φαρέτρα φωτός φέρει ο Έρως. Ερωμένη και εραστής αιωρήσεις ερώνται. Αγαπημένοι σύζυγοι φιλιούνται αενάως. Βέλη βάλουν’ βιαίως βλέμματα βλογημένα. Το κάλλος, του έρωτος χάριν, ανθεί στα φτερά της καρδιάς. Φορεί φως η αγάπη,σπαργώσα στων εφήβων τα μάτια. Τ’αυτιά των εραστών πιάνουν τ’ άηχα μουσικά αυλήματα του πόθου. Γλύκισμα γλυκύτατο στο στόμα των ερωμένων οι λέξεις Σε…

Η βεβαιότητα του αιώνιου σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου λάμπει στις αλύγιστες ψυχές αυτών που αγαπάνε τις κορυφές. Στα παλιά συναξάρια ιστορείται των αγαθών γερόντων ο βίος, λάρνακες ζωντανές και κρήνες μ’ αδίψαστο άγιο νερό. Αυτό μονάχα μένει στέρεο στους στροβιλώδεις απατηλούς ελιγμούς της ύλης, του θαύματος και της εξουσίας το πνεύμα της αιώνιας αγάπης.…

Δεν γράφεις στίχους πάει να πει δεν ανασαίνεις του βασιλικού τη γλύκα, εγκαταλείπεις τους απελπισμένους της γης και τα παιδιά μες στην κοιλάδα της απάτης. Δεν γράφεις στίχους πάει να πει τ’ απομεσήμερο το κάνεις νύχτα, φτύνεις στα μάτια της ελπίδας και η δροσιά της πρωινής χαράς στέλνει το μύρο της σε άλλους κόσμους. Δεν…

Είναι η ποίηση λευτέρωμα της ύπαρξης από την ανάγκη. Μετάβαση στην βίωση μιας οντολογικής πραγματικότητας. Το άθλημα της υπέρβασης της αισθητής θέασης. (Ποιος είπε ότι η ποίηση είναι ακατόρθωτη;) Καταβύθιση είναι στο μέσα πλούτος, μέτρημα με την λαχτάρα της Αγάπης και βαθμιαία μεταμόρφωση από το νερό στο κρασί κι από τον Έρωτα στην Αγάπη. «Είναι…

Οι’  παπούδες μας οι πρωτόπλαστοι, χάσανε τον Παράδεισο. Άμυαλοι και μεγάλαυχοι ταξιδέψανε’  πέρα’ ’  από’  τα’  σύνορα, χάσανε’  τον’  δρόμο’  προς’  το’  Φως. Κι όμως προτού καν Τον ζητήσουνε, βρέθηκε σιμά τους. Χάσαμε μόνο τον Παράδεισο, ευτυχώς! Έξω από τον ολάνθιστο κήπο, μας αναζήτησε ο βασιλιάς της Αγάπης. Ο μανικός. (Από τη συλλογή “Φως στην ογδόη”)

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ Μία ἡ ζωή, ἕνας ὁ θάνατος, μία ἡ Ἀνάσταση. Πεμπτουσία τῆς πείρας καὶ τῆς ἐλπίδας. Ὅλους πάνω στὴ γῆ θέλω νὰ τοὺς φιλήσω. Καὶ τοὺς διαλάμψαντες, ἀείποτε! Ἀνοίγω τὴν ἀγκαλιά μου νὰ χωρέσουν ὅλοι… Κυνηγῶ νὰ βρῶ ἕναν ἀντιπρόσωπο πολύψυχο,πολύμορφο, ἐπίσημο. Ματαίως. Δίπλα μου ὁ ζητιάνος, ὁ ἄρχοντας, ὁ μαῦρος, ὁ φονιάς, ὁ κλέφτης.…

Ζηλευτή ζωή είναι ο πλους στα νερά της ζωντανής αθωότητας . Κι αν έχασες του ονείρου τη ρότα δεν είναι αργά να βγεις στην πρώτη ώρα της δροσιάς. Σε αποτρέπουν οι μουρμουρίζοντες , οι είρωνες της έξω ρητορείας κι οι εσώτεροι παθιασμένοι κριτές. Βέβαια δεν είναι εξασφαλισμένη η νίκη γιατί φοράς στη ράχη σου τη…

Διάβαζα σήμερα την ιστορία μιας σέκτας που περίμενε από στιγμή σε στιγμή, εδώ και πολλά χρόνια, την αναρπαγή της στα ουράνια. Δεν έγινε ποτέ! Το παρανάλωμα μιάς ιδέας που έγινε σκλαβιά διά βίου. Η αυταπάτη έγινε θάνατος ζωής. Ξεχάστηκε η Κυριακάτικη Ευχαριστία, η είσοδος στον κόσμο της ελευθερίας. Καθώς ο καθημερινός άνθρωπος, δοξολογώντας αναρπάζεται μες…

Μια δίψα είναι που τυραννεί τον ποιητή και τον άγιο. Ένας κρατήρας φωτοβόλος μεθυσμένης και ξαφνικής ομορφιάς. Εξόριστος στον εαυτό του ο ποιητής αλλά κι ο άγιος στην οικουμένη. Χωρίς να γράφει ποιήματα ο άγιος, μιλώντας με την οικουμένη ο ποιητής. Η προσευχή κοινή υψώνεται στον δημιουργό του Παντός, από τους διψασμένους της Ομορφιάς. Για…

Είναι οι μνήμες μας με τα χρώματα, με το φως δεμένες. Σαν ευωδιές νιώθονται, σαν ασώματες παρουσίες που περιίπτανται, εναλλασσόμενες με απουσίες κρύες και βροχερές. Μνήμες αγαπημένες ανθρώπων και κατανυκτικών προσευχών που μας χαρίστηκαν από τα ουράνια. Κι άλλες ελαφρές αστραπές μελαγχολικών αποχαιρετισμών που χάνονται σε μια κρύα έκταση του νου. Ένα λαμπρό γαλάζιο οδεύει…

Το πρώτο φως της ζωής τα μάτια της καλοσύνης. Χειροπιαστά πράγματα τρέφουν το πέρασμα στο επόμενο βήμα. Ξεπερνάς το μύχιο κακό σχίζοντας το κουκούλι της δικής σου ζωής. Με σπαραγμό νικάς και ανακουφισμένος ελευθερώνεσαι από την πλημμύρα της εγωτικής λατρείας. Αστραπές πνεύματος πάνω στην ωραία ύλη.

Λέω να πιάσω την ποίηση με τον πρώτο ανασασμό της μέρας, καθώς μες την εκκλησιά γλυκοξυπνάει την ακοίμητη ελπίδα το οχτωήχι. Τα κτίσματα με τα ελαφρά υλικά χαίρονται ευωδιές πέρα από τα σύνορα. Τότε επ’ αυτοφώρω την μνήμη μου συλλαμβάνω Αμνήμονη στους σκοτωμούς ,τις οιμωγές ,τις βόμβες, το δάκρυ στη γη, σ’ όλη τη γη,…

«Εκ των διαφερόντων καλλίστη αρμονία. Πάντα κατ’ έριν γίγνεται» Ηράκλειτος Διαφέρουμε μεταξύ μας κι ενίοτε κτίζουμε την αρμονία. Μα τι είναι αυτό που μας αρμόζει; Είναι ο πλούτος της ετερότητας που κατορθώνει την αρμογή; Διαφέρουμε μεταξύ μας, εν-διαφέρεται για μας ο Θεός. Πάνω σε αδιόρατη χορδή διασχίζει την απόσταση η Αγάπη, και γεφυρώνει την διαφορά.

Μουσική: Μαρίνα Λίτου Ποίηση: Ανδρέας Λίτος Πιάνο: Γρηγόρης Σημαδόπουλος Τραγούδι: Χριστίνα Μαβίνη Το σταυρουδάκι το φορούσες από μικρός μέχρι που άφωνος άφησες τον κόσμο αυτόν, εσύ που ήσουν Ελληνικός, μα όχι των ειδώλων. Με τις λειτουργικές φωνές και συμφωνίες χαιρόσουν ως Βυζαντινός στην Εκκλησία. Αναπαύεσαι στην Αλεξάνδρεια την αγαπημένη, σε κλίνη ποιητική υπό “το έλεος…

Με ένα άνθος αγάπης στη χούφτα μουπερνάω τις θύρες της μνήμης… Έρημες, σκοτεινές εκκλησίεςμου ξυπνούν παλιές εικόνεςκι αχνοσαλεύουνε μορφέςαλλοτινές κι αγαπημένες… Νά, ο χοντρούλης στρατιώτης ψάλλειμέσα στη λερὴ χακί του χλαίνη γονατιστόςκαι πιο κει διπλωμένος στα δύο-ευαγγελικός συγκύπτων –ένας παππούλης σέρνει τη φωνή τουκαι τ’ άσπρα ράσα του στον ιερό χώρο. Στο μαύρο ράσο μπρούμυτος…

….και η χαρά σχεδόν πετώντας κατέβαινε συντροφιασμένη με την χάρη το δειλινό με της απόμακρης καμπάνας τον άναρθρο παλμό. Κι έβλεπα μιαν αρμονικότατη καμπύλη γεμάτη απ’ της αγάπης τον καημό να ενώνει τη μικρή εκείνη και τον γαμπρό. Οι φίλοι παρεκεί γλεντούσανε το μέλλον της χαράς και γλυκοχάραζε το φως, πρωί της Κυριακής.

Δύσκολο το αλώνι της ζωής, καλή παραμυθία το μέστωμα μεσοδρομίς. Χωρίς λογισμό κι όνειρο…. το γένος των Ρωμηών φορτώθηκε της αλαζονείας την αίγλη, θυσίασε της λευθεριάς τον πόθο και τον ιδρώτα της τίμιας δουλειάς. Δεν μέστωσε…

Καλόκαρδες Κυριακέςμε μελλοντικά ερωτήματαπου ευωδιάζουν ουρανό. Θηλάζοντας φως και φλόγεςπιο πέρα από τα στεγανά της Ποίησηςκαι την καλόχαρη φλυαρία της. Κατευοδώνουν τα ερωτήματαοι ευχές και η πεμπτουσία της στιγμής,που βλέπει την πράξηως συμπύκνωση του ονείρου. Κι όταν ο χρόνος σβήνει,η καρδιά έχοντας άλλες βλέψεις,ανθεί και συγχωρεί ευρύχωρα,για να εισέλθει στην στενή περιοχή του μυστηρίου.

Οι ώρες περνούν κι εμείς ξεχάσαμε το άστρο το πρωινό που έχει το όνομα Το Υπέρ. Η Ποίηση εργάζεται, απόντες οι ποιητές. Ελάτε όλοι μαζί να γράψουμε ποιήματα στην διάλεκτο την δίκαιη και να συντρίψουμε την τυρρανία, που τρομοκρατεί τον δικό μας τρόπο του Έρωτα και της Ελευθερίας.

Πάνω στο μακρόστενο κάρο κουβαλάμετα λίγα συμπράγκαλα.Φτάσαμε με τρένο από τη Δράμα.Βροντάνε οι ρόδες στο καλντερίμι.Βροντάνε κι οι μπότες των Γερμανών τη σκλαβιά. Στα παιδικά μάτια η βουλγαρική θηριωδία, νωπή.Η Εγνατία με τους λιπόσαρκους φτωχούς διαβάτεςφιλοξενεί την απελπισία, τον φόβο και την οδύνη.Το φτωχικό δωμάτιο μας υποδέχεται με τη φωνήτης καμπάνας του εσπερινού της Αγίας…

Η ηχώ στο λιθόστρωτο των εναρέτων βημάτων του, πνίγηκε από τον ορυμαγδό της βαρβαρότητας. Ήταν οι μέρες που ο ήλιος φώτιζε’ με τις πιο αιώνιες ακτίνες του, ένα σώμα λαμπάδα σάρκινη στην ευθύγραμμη ιστορία. Κοινώνησε τ’ άχραντα,στην τελευταία λειτουργία της μεγάλης εκκλησιάς. Πνεύμα ευσεβές και ανώτερο “pio et excelco” είπαν ακόμη κι οι Λατίνοι στη γλώσσα…

Η συζήτηση της μικρής αγάπηςάρχισε νωρίς το πρωί εχθές. Το μεταχθές συμπίπτει με την αγάπηπου θάλλει στο προαύριο. -Αν έλαβες το μήνυμα ζήσε το σήμερα.Μην απομονώνεις τον φόβο από την αγάπη,γιατί θα τους μισήσεις όλους.Είναι παιδεία το νόημα που φτερουγίζειγύρω από τον πόνο. Αντικαθίσταται η Θεοφάνεια από λόγια;-Ξεδιπλώνεται, ξεκαθαρίζει,πορεύεται φωτίζοντας την Ιστορία.

Το ωραίο γέλιο οι φοβισμένοι το βλέπουν αμαρτωλό. Αυτό ξεσπά σαν φωτεινός χείμαρος υδάτινου μεγαλείου. Είναι η χαρά που τρέμουν οι αρνητές , ανίδεοι της Ανάστασης. Βαρύς ο βραχνάς τους,χωρίς ξαστέρωμα. Η ωραιότητα της καθαρής καρδιάς, αναπετά τα αρχέγονα περιστέρια της ειρήνης. Στο όμορφο γέλιο μυρίζει θεία η χαρά. Το αναστασιμο “Χαίρετε” ποιος το είπε…

Μα ποιος το είπε ότι θα γίνεις εσύ μόνο η παντοτινή αγάπη; Αμέτρητοι είναι που θέλουν μοναδικότητα. Η συμφωνία του απείρου είναι για όλους. Η κάθε συγχορδία των πλησίον οδεύει στην τελείωσή της. Σκεπάζει όλους η Αγάπη. Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012) (Αδημοσίευτο)

Αλληλούια… στο περίγραμμα της καθημερινής μας ανάσας Αλληλούια… στα ανθρώπινα σώματα τα γεμάτα το θαύμα της ζωής. Αλληλούια… για το μυρωδάτο ψωμί και το νόστιμο σουσάμι. Αλληλούια… για το Φως που γλυκαίνει το μεδούλι της ύπαρξης. Αλληλούια… γιατί κάνεις εκκλησιά της αγάπης το σπίτι. Αλληλούια… γιατί γεμίζεις με δοσίματα του φτωχού τις υψωμένες χούφτες. Αλληλούια……