Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
δεν ανασαίνεις του βασιλικού τη γλύκα,
εγκαταλείπεις τους απελπισμένους της γης
και τα παιδιά μες στην κοιλάδα της απάτης.
Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
τ’ απομεσήμερο το κάνεις νύχτα,
φτύνεις στα μάτια της ελπίδας
και η δροσιά της πρωινής χαράς
στέλνει το μύρο της σε άλλους κόσμους.
Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
πετάς το δόρυ της αγάπης,
λιποτακτείς απ’ τη γενιά των ποιητών,
τη συντροφιά του έρωτα την χάνεις.
Μα γράφοντας φτωχούς της αρετής τους στίχους,
σημαίνει ανάσταση στη χώρα την καινή,
όμορφη άνοιξη στον κήπο των ονείρων,
ελεύθερο περπάτημα στο φως των ιδεών,
χαρά στη γεύση του ψωμιού και στου κρασιού τη λάμψη.