Η βεβαιότητα του αιώνιου
σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου
λάμπει στις αλύγιστες ψυχές
αυτών που αγαπάνε τις κορυφές.
Στα παλιά συναξάρια ιστορείται
των αγαθών γερόντων ο βίος,
λάρνακες ζωντανές και κρήνες
μ’ αδίψαστο άγιο νερό.
Αυτό μονάχα μένει στέρεο
στους στροβιλώδεις απατηλούς ελιγμούς
της ύλης, του θαύματος και της εξουσίας
το πνεύμα της αιώνιας αγάπης.