….και η χαρά σχεδόν πετώντας
κατέβαινε συντροφιασμένη με την χάρη
το δειλινό με της απόμακρης καμπάνας
τον άναρθρο παλμό.
Κι έβλεπα μιαν αρμονικότατη καμπύλη
γεμάτη απ’ της αγάπης τον καημό
να ενώνει τη μικρή εκείνη και τον γαμπρό.
Οι φίλοι παρεκεί γλεντούσανε το μέλλον της χαράς
και γλυκοχάραζε το φως, πρωί της Κυριακής.