Μια δίψα είναι που τυραννεί
τον ποιητή και τον άγιο.
Ένας κρατήρας φωτοβόλος
μεθυσμένης και ξαφνικής ομορφιάς.
Εξόριστος στον εαυτό του ο ποιητής
αλλά κι ο άγιος στην οικουμένη.
Χωρίς να γράφει ποιήματα ο άγιος,
μιλώντας με την οικουμένη ο ποιητής.
Η προσευχή κοινή υψώνεται
στον δημιουργό του Παντός,
από τους διψασμένους της Ομορφιάς.
Για αυτούς που η Αγάπη δεν χωράει στις λέξεις
και για τους άλλους που η Αγάπη χωράει παντού.
Η συν-χώρεση τους ενώνει.
Ινα ώσι εν.