Καλόκαρδες Κυριακὲς
μὲ μελλοντικὰ ἐρωτήματα
ποὺ εὐωδιάζουν οὐρανό.

Οι ώρες περνούν κι εμείς ξεχάσαμε
το άστρο το πρωινό που έχει το όνομα
Το Υπέρ.
Η Ποίηση εργάζεται, απόντες οι ποιητές.
Ελάτε όλοι μαζί να γράψουμε ποιήματα
στην διάλεκτο την δίκαιη
και να συντρίψουμε την τυρρανία,
που τρομοκρατεί τον δικό μας τρόπο
του Έρωτα και της Ελευθερίας.

Πάνω στὸ μακρόστενο κάρο κουβαλᾶμε τὰ λίγα
συμπράγκαλα .Φτάσαμε μὲ τρένο ἀπὸ τὴν Δράμα.
Βροντᾶνε οἱ ρόδες στὸ καλντερίμι.
Βροντᾶνε κι οἱ μπότες τῶν γερμανῶν τὴν σκλαβιά.
Στὰ παιδικὰ μάτια ἡ βουλγαρικὴ θηριωδία νωπή.

Ἡ Ἐγνατία μὲ τοὺς λιπόσαρκους φτωχοὺς διαβάτες
φιλοξενεῖ τὴν ἀπελπισία ,τὸν φόβο καὶ τὴν ὀδύνη.
Τὸ φτωχικὸ δωμάτιο, μᾶς ὑποδέχεται μὲ τὴν φωνὴ
τῆς καμπάνας τοῦ ἑσπερινοῦ της Ἁγίας Τριάδας.

Στοὺς παραδιπλανοὺς δρόμους διάσπαρτα πτώματα
τυμπανιαία ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὴν ἀβιταμίνωση.
Τὸ κάρο τοῦ Δήμου περιφέρεται ἀργό, φρικτό, ἀδιάφορο.
Τὴν νύχτα τὰ βαριὰ βήματα τῆς περιπόλου τοῦ τρόμου
δὲν μποροῦν νὰ σκεπάσουν τὸ ἁγιόκλημα καὶ τὴν εὐωδιά του.

Στὴν παραλία ἡ θάλασσα λάμπει σὰν ὡραία νεράιδα.
Στὶς αὐλὲς ζεματιστὲς μπουγάδες γιὰ τὶς ἄφθονες ψεῖρες ,
στὰ τραπέζια λιγοστὴ ἡ μπομπότα κι ἡ λαχανίδα.
Στὶς ἀνοικτὲς ἀλάνες ἑλληνόπουλα κι ἑβραιόπουλα
συναγωνίζονται στὴν ἀνέμελη παιδικὴ χαρά.

Ἕνα χρόνο πρὶν τὴν μεγάλη ἐγκληματικὴ τραγωδία
σπανιόλικα τραγούδια ἀντηχοῦν στὰ ἑβραίικα χαμόσπιτα.

Η ηχώ στο λιθόστρωτο των εναρέτων βημάτων του,
πνίγηκε από τον ορυμαγδό της βαρβαρότητας.
Ήταν οι μέρες που ο ήλιος φώτιζε με τις πιο αιώνιες ακτίνες του,
ένα σώμα λαμπάδα σάρκινη στην ευθύγραμμη ιστορία.

Κοινώνησε τ’ άχραντα,στην τελευταία λειτουργία
της μεγάλης εκκλησιάς.
Πνεύμα ευσεβές και ανώτερο “pio et excelco”
είπαν ακόμη κι οι Λατίνοι στη γλώσσα τους.

Η πύλη του Αγίου Ρωμανού ,φωτοστέφανο αγιαστικό
στα σαρανταοκτώ του χρόνια,έμεινε εσαεί,
καθώς “κεντήσας τον ίππον”με τα αετοφόρα πέδιλα,
-πορφύρα και χρυσάφι-όρμησε κρατερός στην μάχη.

Με τα πρώτα φώτα του πρωιού
τον άρπαξε ψηλά κόρη περήφανη με ξέπλεκα μαλλιά,
την ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων,
Κωνσταντίνον Παλαιολόγον,τον Αυτοκράτορα.

Ο Δρ Ανδρέας Γ. Λίτος σας προσκαλεί στη διάλεξη με θέμα:
«Γιάννης Ρίτσος. Οι παραδοσιακές χριστιανικές καταβολές στην ποίησή του»
Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Πέμπτη 5 Απριλίου 2012, στις 8 το βράδυ.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ἡ συζήτηση τῆς μικρῆς ἀγάπης

ἄρχισε νωρὶς τὸ πρωὶ ἐχθές.

Τὸ μεταχθές  συμπίπτει μὲ τὴν ἀγάπη

Ποὺ θάλλει στὸ προαύριο.

-Ἂν ἔλαβες τὸ μήνυμα ζῆσε τὸ σήμερα.

Μὴν ἀπομονώνεις τὸν φόβο ἀπὸ τὴν ἀγάπη,

γιατί θὰ τοὺς μισήσεις ὅλους.

Εἶναι παιδεία τὸ νόημα ποὺ φτερουγίζει

γύρο ἀπὸ τὸν πόνο.

Ἀντικαθίσταται ἡ Θεοφανεία ἀπὸ λόγια;

-Ξεδιπλώνεται,ξεκαθαρίζει,

πορεύεται φωτίζοντας τὴν Ἱστορία.

Τὸ ὡραῖο γέλιο

οἱ φοβισμένοι

τὸ βλέπουν ἁμαρτωλό.

Αὐτὸ ξεσπᾶ σὰν φωτεινὸς χείμαρος

ὑδάτινου μεγαλείου.

Εἶναι ἡ χαρὰ

ποὺ τρέμουν οἱ ἀρνητὲς ,

ἀνίδεοι τῆς Ἀνάστασης.

Βαρὺς ὁ βραχνάς τους, χωρὶς ξαστέρωμα.

Ἡ ὡραιότητα τῆς καθαρῆς καρδιᾶς,

ἀναπετᾶ τὰ ἀρχέγονα περιστέρια τῆς εἰρήνης.

Στὸ ὄμορφο γέλιο

μυρίζει θεία ἡ χαρά.

 Το ἀναστάσιμο “Χαίρετε” Ποιὸς τὸ εἶπε;

Μὰ ποιὸς τὸ εἶπε

ὅτι θὰ γίνεις ἐσὺ μόνο

ἡ παντοτινὴ ἀγάπη.

Ἀμέτρητοι εἶναι

ποὺ θέλουν μοναδικότητα.

Ἡ συμφωνία τοῦ ἀπείρου

εἶναι γιὰ ὅλους.

Ἡ κάθε συγχορδία τῶν πλησίων

ὁδεύει στὴν τελείωσή της.

Σκεπάζει ὅλους ἡ Ἀγάπη.

(Αδημοσίευτο)

Αλληλούια… στο περίγραμμα της καθημερινής μας ανάσας

Αλληλούια… στα ανθρώπινα σώματα τα γεμάτα το θαύμα της ζωής.

Αλληλούια… για το μυρωδάτο ψωμί και το νόστιμο σουσάμι.

Αλληλούια… για το Φως που γλυκαίνει το μεδούλι της ύπαρξης.

Αλληλούια… γιατί κάνεις εκκλησιά της αγάπης το σπίτι.

Αλληλούια… γιατί γεμίζεις με δοσίματα του φτωχού τις υψωμένες χούφτες.

Αλληλούια… το νοιάξιμο για τους ανήμπορους και τα παιδιά της οικουμένης.

Αλληλούια… βουβό και μέγα η συγχώρηση για εχθρό και φίλο.

Αλληλούια… που σημαίνει, δοξολογώ τον Θεό,για τις ευλογίες του,τον Άρτο και τον Οίνο.

Αλληλούια… γιατί η Παρθένος τον Υπερούσιον Χριστόν τίκτει για όλους μας.

Αλληλούια… Αλληλούια… Αλληλούια…

Ξεκινήσαμε με την ομορφιά ,
όσους λίγους σπόρους είχαμε μέσα μας.
Φύτρα φωτός που εκζητούσαν  ύδωρ το λάλον.
Και στο ταξίδι μας ανέθαλλε ο σπόρος,
μίσχος καλός μ’ ανθοφορία.
Όμορφο κάλλος διακριτό στο χαμόγελο ,στην παρουσία
κι η έκρηξη μες στην καρποφορία,
άλμα στο περισσότερο κάλλος.
Είναι το τέλος ως η αρχή,
νεάζoν κάλλος ,ώριμη η ομορφιά.
Φωτός  κάλλος !

Παναγία  Παντοχαρά  για τους αθώους,

όμορφη μητερούλα για τους απλούς,

ανύπαρκτη για τους σκοτισμένους.

Παναγίτσα για τον Τάκη Βαρβιτσιώτη ποιητή,

φιλική ζεστασιά, δροσιά για όλους.

Πάντων  Χαρά

ή Παντοχαρά, του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

Αμήν, Καλοκαιρινό.

Θα φάμε ψάρια εις ανάμνησιν.

Θα πιούμε Φως για μεταμόρφωση,

για την καλή μας την αλλοίωση.

6 Αυγούστου το Φως εξαγιάζει.

Στην αμμουδιά και στα νοικοκυριά,

σαρδέλλες στη θράκα ψήνουν και κολιούς.

Στις εκκλησιές τις ασπρογάλανες

ο φωτεινός ΙΧΘΥΣ μεταλαμβανεται,

η ζωή λαμπρύνεται,το γέλιο νοστιμίζει.

Φως στο μυαλό και την καρδιά

στα μάτια και το στόμα.

Φως στις εκτάσεις του κορμιού

στου βίου μας το μάκρος.

Πόσο γλυκά γελούσαμε,
καθώς χορεύαμε
μέσα στα λούλουδα της πρωτόφαντης αυγής.
Κεντούσαμε με φως τη γραμμή των οριζόντων,
όπου οι άγγελοι ξεπρόβαλαν  αφρούρητοι.
Κι από τα αιθέρια ψηλά, κάτω στα στενορύμια,
ο εργάτης αδελφός με τον κρυμμένο του καημό
αγίαζε τον ιδρώτα  στην διάλεκτο του Μάη.
Κι εμείς, οι θεωρητικοί, ζωγραφίζαμε περίτεχνα
και με ποιητική ασάφεια του μόχθου τις πορείες
Γρήγορα φτάνει πάνω στο φως το μήνυμα της αγάπης !
Κι ανάψαμε στο ευχοστάσι  των νεκρών μελισσοκέρι
του Γιάννη Ρίτσου ποιητή την ανάσταση να φέγγει.

(Αδημοσίευτο)

Καλή Ανάσταση λέμε με παράτολμη ελπίδα.

Αιφνίδια ώθηση μέσα στη ζάλη της τύρβης των προσώπων.
Η μία μετά την άλλη οι αποτεφρωμένες πράξεις.
Οι καταδυόμενες τραγικές κραυγές.
Προσευχές υπέρ των βασανιζομένων.
Οχι πιά Αίαντες γαιόπληκτοι,φρόνιμοι όφεις.
Ανανεούμενες αναχωρήσεις,απογειώσεις από την αιχμαλωσία.
Ζητιανεύω μόνο προσδοκίες για την αέναη πορεία.
Νέφος νοερό οι αναστάσεις για το επιούσιο ποίημα.
Ευεργεσία ρέουσα τότε η ισόβια Ανάσταση.

(Αδημοσίευτο)

Θα γράψω ένα εμβατήριο,
να τραγουδούν στις πορείες τους οι επαναστάτες.
Να λάμπουν τα πρόσωπα “ως εν εκστάσει”
και να ηχούν ενθουσιαστικές οι φωνές,
παράφορες, ορμητικές, με ιερή μανία.

Πολύ τους αγαπώ τους επαναστάτες,
πριν νικήσει η επανάσταση!
Είναι φωτοφόροι.
Μετά κολυμπούν στον ζόφο της εξουσίας.

(Από τη συλλογή “Φως στην ογδόη”)

Λάβε τρεις στίχους ευλαβικούς
Προ του γεύματος
Και άνω θρώσκων
ρούφηξε τους εγκαρδίως.

Ψήσε εις τα κάρβουνα
ως εύθυμος βουκόλος
πολλαπλασίους ήχους αυλού
και χόρεψε τους με σύζυγον.

Ζωή εστί «βρώσις και πόσις»
μετ’ Ευχαριστίας.
Μαγείρεψε όσπρια και λάχανα
με μυρωδικά της ποίησης.

Πιές οίνον Αναστάσιμον
και γιασεμί της χαρμολύπης
και βάδιζε ελπίζων.

(Αδημοσίευτο)

Ευχές σε χάι-κου, 5-7-5 συλλαβές.

Ο Θεάνθρωπος

κατέρχεται φωτεινός,

Χριστός ο Σωτήρ.

Καθώς φωτίζει

η χαρά, χαράματα

ντύνει τη ζωή.

Χριστός γεννάται!

Δοξάστε ειρηνικά

την θέωσή μας.

Ο Λόγος φιλεί

όλο το ανθρώπινο

γένος επί γης.

Τα Χριστούγεννα,

με τρυφερή αγάπη

στον διπλανό μου.

Φίλιον φιλί

στα φύλλα της καρδιάς

φιλεί ο φίλος.

(Αδημοσίευτα)

Μας μάζεψαν οι πολιτικοί
ως ψηφοσυλλέκτες.

Κεράστηκε κόκκινο κρασί,
που χρωμάτισε τα ωχρά μάγουλα
της όμορφης φίλης,
σαν ερύθημα ντροπής
για τις ανοησίες τους.

Ο προγάστωρ ο νεώτερος
ήταν φανατικός με την ασκητική
των δημοσίων εξόδων
για το καλό μας ,βέβαια.

Η μεγαλαυχία και η παχυσαρκία
σφράγισαν την δεξίωση με επιτυχία.

Νέα γλυπτά. Αέρινα. 5-7-5

Ήλιος γραμμένος/ Στον ιερό ουρανό/ Ο ζωοδότης.

Για μία στιγμή/ άρπαξα την λάμψη σου/ Πρόσωπο χαράς.

Λευκές προθέσεις/ Ξυπνητές την αυγή/ Δείχνουν την δύση.

Όταν οι γέροι/ ανθίζουν χαρά/ αγκάλιασέ τους.

Άναψε χαράς/ Στα λευκά πεταλα σου/ Αστραφτερό φως.

Κάνε το πρώτο/ άνθος ανοιξιάτικης/ αιώρας, λευκό.

Ο καπνός ρίχνει/ τον αργό του θάνατο/ στους καπνίζοντες.

Πράσινο αίμα…/ έκοψαν τα δεντράκια/ Άσοφοι σοφοί.

(Αδημοσίευτα)

Φωτογραφίες από την εκδήλωση στα Λιμενάρια Θάσου, 21 Αυγούστου 2010

I shall write a march

for the revolutionaries

to sing all along their way,

with faces shining like in an ecstacy

and the voices sounding enthusiastic,

furious, violent, with sacred mania.

I adore revolutionaries,

they are luminous,

before the victory of the revolution.

After that they are swimming

in the gloom of authority.

(25 selected luminous poems)

Sweet the light of afternoon falls

on the gulf of Thessaloniki

giving meaning to the ever moving waves

born together with my memories.

Their whispers are spread all over

accompanying the old angels

moved away from the temple of a Byzantine church.

And as the first evening makes me wet

with tears and sighs from the past,

cherubic clouds   in the west

take away the God inspired Nikolas Kavasilas,

Gregory Palamas and the zealots,

a multitude  of humble and saints, the people of God.

Blessed are the hours of the language of light,

temporary incorporeal prints

for him who knows the reading of quietness

and the hinted melody of the hidden love.

In the sky of Thessaloniki the eternity swims,

at the dawn of the third millennium of the Grace.

While the griefs flutter on the mobile phones

of the unreasonable loneliness and the longing of the touch

of the communion of the souls.

(25 selected luminous poems)

Quiver of Light bears Eros.

Mistress and lover love swinging.

Beloved spouses kiss each other perpetually.

Arrows fire fiercely blessed glances.

The beauty, as a favour to Eros, blossoms

on the feathers of heart.

Eros wears Light, being vigorous

in adolescent eyes.

Lovers’ ears listen gladly the

soundless flute music of desire.

The sweetest gateau on the tongue

of beloved persons are the words:

I love you.

(25 selected luminous poems)

O Aρχάγγελος φωτοδείκτης της υπέρλογης διάβασης.

Εικονισματάκι κι αυτός του πρώτου Φωτός

φεγγίζει χαρούμενα στις αρχές του Απρίλη.

Σταγόνα τη σταγόνα πέφτει το Φως στους οικούντας την πλάση.

Κι είναι τούτο μαρτύριο και χαρά της Ανάστασης.

Όχι για την ανύπαρκτη ισότητα,

τέτοιες έχουν γίνει πολλές, εγκληματικές.

Μήτε για την σεξουαλική απελευθέρωση,

αυτή σκλάβωσε την ύπαρξη στη φθορά.

Όχι για την κατανάλωση, που κατάντησε αέναη θυσία

στην ψεύτικη ανάγκη.

Ούτε για την αιώνια πείνα του ψωμιού,

αυτή δεν ξεφεύγει από την απληστία των πλουσίων.

Επανάσταση, τέτοια που να μην καταγράφει κέρδη

ιδιοτελή στον ισολογισμό

ούτε χλωμές ελπίδες ευημερίας στην οικουμένη.

Να γινόταν κάποτε μια επανάσταση

ενάντια στο κενό της οικουμένης.

Είναι οι οικιστές της που άδειασαν την μήτρα της καρδιάς τους

και δεν γεννά πια λουλούδια της χαράς,

καρπούς εύχυμους της καλοσύνης,

αλλά όλη την παγωνιά της εφήμερης ματαιότητας.

(Από τη συλλογή «Φωτός Κάλλος»)

Στον καιρό της όμορφης εφηβείας,

έρχεται αναπαλλόμενος και ωραίος,

με διαφανή ματιά κι όνειρα,

ο γιος του ονειρεμένου ποιητή.

Ρεαλιστής στην παιδική φαντασία.

στης πρόσκειρης αλκής τη δίνη.

Σφύζει ζωή η θαλούσα ραχοκοκαλιά,

κι η όψη με τη χτενισιά τ΄ανέμου.

Με τους χιτώνες της χαράς και της αγάπης,

π΄ανεμίζουν στους γαλάζιους ουρανούς,

τον ήλιο στο δέρμα και την καρδιά.

ταξιδεύει στις ανταύγειες του μέλλοντος.

(Από τη συλλογή “Φωτορροές”)

Το πρωί,το μεσημέρι,το βράδυ

στη ροή της σύντομης ζωής

μες στις αμέτρητες στιγμές της,

μη φεύγεις ,να έρχεσαι!

Η αίγλη σου ν` αγγίζει τη δική μου,

να μου προσφέρεται ο ήλιος

και η αγάπη σου ν` ανοίγεται.

Η παρουσία σου ας είναι ζώσα μνήμη,

ξεφάντωμα χαράς.

Να έρχεσαι!

Όπως η βροχή της άνοιξης

ως το τελευταίο χαμολούλουδο,

να ραίνεις τους κακούς και τους καλούς

τους λίγο σπουδαίους και τους ασήμαντους.

Ν΄ αυτοξεχνιέσαι και να έρχεσαι

στις φωτεινές λάμψεις της συνάντησης,

στης συντροφικής ανάσας την ευωδιά..

(Από τη συλλογή “Φωτός Κάλλος”)